نقد کدیور، شاید غیرمنصفانه ترین نقدی بود که نسبت به یک عالم دینی انجام شد و اگر متهم به قضاوت عجولانه نشوم، باید گفت بوی حقارت و یا حتی حسادت به مشام می رسد!
دکتر هادی ابراهیمی، عضو هیات علمی دانشگاه و کارشناس مسائل سیاسی در یادداشتی نوشت:
نقد کدیور، شاید غیرمنصفانه ترین نقدی بود که نسبت به یک عالم دینی انجام شد. چرا که:
۱-اینکه لاهوتی بودن افراد را عامل غافل بودن از رنج مردم می داند، خود غفلت از متن زندگی زمینی ملکوتی هاست و نظر به اینکه ملکوتی تر از پیامبران نداریم و زندگی پردغدغه انبیاء و اولیاء نسبت به سرنوشت مردم نیز غیرقابل انکار است، خود بخود بطلان تئوری غیر واقعی دور بودن ملکوتی ها از رنج‌مردم ثابت می شود.
یادمان باشد که امام علی(ع) نیز هم زاهد شب بود و هم شیر روز!
۲-مدتهاست که نه تنها حسن زاده ها و سایر عرفا و حتی دارندگان مواضع و سیره عاشورایی را کهنه اندیش و خارج شده از دور معرفی می کنند، بلکه هر روز کتاب جدیدی از اسلام امریکایی، اسلام روشنفکری بیمار، اسلام منافقین، اسلام دراویش، اسلام آریامهری، اسلام بهائیت، اسلام وهابیت و حتی شیعه لندنی رونمایی می شود تا با خیال خام، اسلام ناب محمدی(ص) را تاریخ مصرف گذشته معرفی کنند و بتوانند برداشتهای التقاطی خود از اسلام را القاء کنند.
اسلام عرفانی را پایانی نیست و انکار آن ریشه در انسداد معنوی باب حضور مادیگرایانی مانند کدیور دارد که در کسوت روحانیت، ظاهری اسلامی اما ماهیت و عملکردی غیراسلامی دارند.
۳-اینکه تبحرهای علمی و برخورداری تفکر ریاضی و تحلیلی ، ارتباطی با شعور سیاسی ندارد، در جایی ثابت نشده، اما اینکه علامه حسن زاده آملی، از شعور و بصیرت سیاسی بسیار عمیقی برخوردار بوده، تردیدی نیست و اینکه آقای کدیور، ایشان را فاقد این ویژگی بداند، اولا” ریشه در عنادی دارد که از جانب او و امثال او متوجه همه شخصیتهایی است که در چارچوب خودیهای نظام قرار دارند و ثانیا” متأثر از عدم شناخت ایشان نسبت به ابعاد گسترده شخصیتی علامه است که شعور سیاسی بالا و عمیق یکی از شاخصه های اوست.
۴-نقل این جمله از علامه طباطبایی کسی که در شهادت استاد شهید مرتضی مطهری با بکارگیری لفظ شهید برای ایشان، آنگونه سوزناک می گرید و از حال می رود، به صحت نزدیک نیست و در صورت صحت احتمالی، اینکه چرا بین این دو علامه می تواند تمایز وجود داشته باشد، شبهه افکنی جاهلانه است، چون دیدگاهها و منشهای سیاسی، تحقیقی و پژوهش محور است و تقلیدی وجود ندارد.
۵-تفکر سکولاریسم کدیور در این بند کاملا” علنی است و جدایی دین از سیاست، شعار منسوخ روشنفکران غربزده است.
نمونه بارز این امر در شخصیت امام و مراجع و علماء و عرفای فراوانی هویداست و بهیچوجه مطلقیت ندارند و همه چیز نسبی است.
کدیور برای نظام، مثال بارز همان برادران سابق است و او زیرکانه می خواهد این اقبال گسترده مردمی را انکار کرده و یا بی ارزش جلوه دهد.
۶-از نظر کدیور، مداح امریکا و انگلیس و اسرائیل بودن، هیچ عیب ندارد، اما ستایش رهبر فرزانه انقلاب، که البته محصول عرفان علامه و نتیجه مکاشفات اوست، ظاهرا مذموم است و این مصداق بارز همان روشنفکری بیمار است!
بهر حال می توان گفت که حضور گسترده و زائدالوصف مردم در تشییع جنازه علامه دهر، رسوایی تئوری غلط روشنفکران بیمار است که عمری در اذهان عمومی، تبلیغ می کردند که بیرون بودن از قاب سیاستها و دوری جستن از چارچوب قدرت حاکمیتی، ریشه این محبوبیت هاست، اما غفلت زدگی ها زمانی به ذوق آنها زد که مراسم تشییع سردار دلها، صیاد دلها، سید الشهدای اهل قلم و نیز علامه عزیز، بعد از ارتحال امام(ره)، بالاترین اقبال مردمی را بنام خود ثبت کردند و این در حالیست که این عزیزان همواره در درون نظام و حامی نظام و رهبری بوده اند!
هادی ابراهیمی _ عضو هیات علمی دانشگاه