مجتبی حبیبی روانشناس و مشاور، درباره  تاثیرهای تنبیه کردن کودکان اظهار کرد: تنبیه کردن کودک هنگام بحران و اوج رفتار بد ممکن است باعث بروز مشکلاتی شود و ما اغلب هنگام بحران، ظرفیت واقع بینی خود را از دست می‌دهیم و سرانجام بیش از حد لازم از خود واکنش نشان می‌دهیم.

این روانشناس بیان کرد: بعد از تنبیه کودک، مادر احساس گناه می‌کند و به مدت یک ساعت سعی دارد از پسرش دلجویی کند و به او اطمینان دهد که خیلی دوستش دارد و از اتفاقی که افتاده واقعا متاسف است، بخشی از بهبود مشکلات این خانواده، دادن این آموزش به مادر است که در برابر رفتار‌های مشکل آفرین زودتر و سریع‌تر واکنش نشان دهد.

او درباره ویژگی‌های تنبیه غلط گفت: وقتی تنبیه با تاخیر، بی‌تناسب با رفتار، به صورت مبهم تهدید آمیز، خشن، شدید و ترسناک انجام گیرد به هدف اصلی خود یعنی همان اصلاح رفتار دست پیدا نمی‌کند، تنبیه غلط خشم، اعتراض، میل به انتقام، احساس گناه و بی ارزشی در درون کودک ایجاد می‌کند و کودک را به بستری برای شکل گیری رفتار‌های نامطلوب جدی‌تر می‌کند.

حبیبی با اشاره به اینکه بسیاری از اوقات والدین در مورد کودک، کلمات یا جملاتی به کار می‌برند که تمامیت وجودی او را زیر سوال می برد و می‌تواند انواع احساس‌های منفی را در او بیدار کند، والدین به جای آن‌که در مورد رفتار کودک قضاوت کنند، درباره خصوصیت‌های شخصیتی یا اخلاقی او نظر می‌دهند.

بیشتر بخوانید: اضطراب کودکانمان را چگونه کنترل کنیم؟ 

این روانشناس ادامه داد: در این شرایط کودک به دلیل احساس خجالت، شرمندگی یا گناهی که پیدا می‌کند ممکن است دستوری را که به او داده اند انجام بدهد، اما در دراز مدت از این احساس‌های ناخوشایند آزار می‌بیند و احتمال همکاری و فرمانبرداری اش کم می‌شود.

او درباره اثرات منفی تنبیه، بیان کرد: یکی از مهم‌ترین اثرات جانبی این است که هر بار والدین سر فرزند خود جیغ می‌کشند، دیوانه وار فریاد می‌زنند و او را به بادکتک می‌گیرند، باعث می‌شوند کودک، برخلاف میل باطنی پدر و مادر، همین رفتار را از آنان الگو بگیرد.

حبیبی با بیان اینکه کودکانی که می‌دانند تا چند لحظه دیگر تنبیه خواهند شد، اغلب مضطرب و دچار ترس می‌شوند، افزود: اگر این ترس ادامه پیدا کند، کودک ممکن است شدیدا ترسو، بزدل و گوشه گیر شود او ممکن است از تنفر و خشم سرکوب شده‌ای رنج ببرد.

این روانشناس خاطرنشان کرد: کودکانی که به طور مداوم تنبیه می‌شوند، سعی می‌کنند از موقعیت‌هایی که باعث تنبیه شدن آن‌ها می‌شود، دوری کنند و یا بگریزند به عنوان مثال، بسیاری از کودکان که دزدی می‌کنند، یاد می‌گیرند که برای فرار از تنبیه، دروغ بگویند، بچه‌های فراری اغلب کسانی هستند که در خانه بسیار تبیه می‌شده اند.

انتهای پیام/